TAJCZI
Aby zbudować w ciele siłę, ludzie ćwiczą na siłowni podnoszenie ciężarów.
Aby uelastycznić ciało, ćwiczą jogę.
Aby uzdrowić ciało, odwiedzają lekarzy.
Aby wzmocnić układ krążenia, biegają.
Aby uspokoić umysł i osiągnąć wewnętrzny stan równowagi, uprawiają medytacje.
Aby poprawić myślenie, stosują techniki doskonalenia umysłu.
Regularna praktyka tajczi daje to wszystko – i dużo więcej – bez wielkiego wysiłku.
TAJCZI RODZINY YANG w POLSCE
WAŻNE LINKI
THE YANG FAMILY TAICHI in POLAND
Strona www rodziny Yang
杨 氏 太 极 拳 在 波 兰
https://yangfamilytaichi.com/
Tu znajdziesz pełną informację o historii i mistrzach stylu Yang, obecnych centrach, seminariach i innych wydarzeniach, a także wykazy ruchów w poszczególnych formach tajczi rodziny Yang – ręcznych i z bronią – po angielsku i po chińsku.
Kanał na You Tube: yangfamilytaichi
Filmy instruktażowe Mistrza Yang Juna.
▪▪▪
Strona na Facebooku: Tajczi rodziny Yang w Polsce
DZIEJE TAJCZI
Chińskie sztuki walki dzielą się na style zewnętrzne, twarde waijia i wewnętrzne, miękkie neijia. W obu tych głównych odmianach istnieją tzw. formy, czyli ułożone przez mistrzów sekwencje ruchów, często opartych na obserwacji naturalnych ruchów zwierząt. Na tych ostatnich wzorowały się najstarsze ćwiczenia fizyczne stosowane w Chinach. Dawne style walk powiązane były z klasztorami chińskimi. Wśród zewnętrznych stylów walki największą popularność zdobyło sobie kung fu, powstałe w buddyjskim klasztorze Shaolin, pierwotnie jako gimnastyka dla gnuśniejących mnichów, potem stosowane do obrony przed licznymi w tamtych czasach bandytami.
Za twórcę wszystkich stylów wewnętrznych tajczi uważa się Zhang Sanfenga. Ten żyjący na przełomie XIII i XIV wieku mnich wycofał się z życia publicznego do klasztoru taoistycznego pośród szczytów Wudang Shan i tam rozwinął styl walki oparty na filozofii taoizmu i pracy z energią czi (qi). Prawdopodobnie m. in. z tego stylu, obecnie odtworzonego i znów nauczanego w Wudang, wyewoluowały w późniejszych stuleciach kolejne style klanów chińskich: Chen w XVII wieku, Yang i Wu Hao w XIX wieku, oraz Wu i Sun na przełomie XIX i XX wieku. Protoplastą najliczniej uprawianego dziś na całym świecie tajczi stylu Yang był Yang Luchan. Tradycyjna forma rodziny Yang to forma spokojna, dostojna i pełna gracji, dostosowana przez mistrzów pierwszej i drugiej generacji dla potrzeb dworu cesarskiego w Pekinie, gdzie jej osobiście nauczali.
W latach 1950. rząd ChRL uporządkował chińskie sztuki walki. Stworzono wiele form uproszczonych (np. forma 24 ruchów) i sportowych. Ćwiczy się je dla celów zdrowotnych. Zbadano naukowo korzyści dla zdrowia płynące z praktyki tajczi, a także czikungu, czyli chińskich ćwiczeń oddechowych i leczniczych. Odkrył je cały świat. Obecnie w Chinach, po latach lansowania krótkich form sportowych i masowych, znów doceniono zalety pełnej formy i jest ona coraz częściej ćwiczona przez Chińczyków w parkach. Na fali mody na filmy o sztukach walki współcześni mistrzowie wracają do uczenia zastosowań ruchów tajczi w walce, zwanych aplikacjami. Powszechnie jednak dalej uprawia się tajczi przede wszystkim dla zdrowia.
Optymalny czas wykonywania formy tradycyjnej (20-30 minut) umożliwia wejście w stan pełnego skupienia i harmonijnej współpracy z własnym ciałem. Nauka długiej formy wspaniale trenuje pamięć i poprawia umiejętność koncentracji. Nie jest wymagana specjalna kondycja fizyczna. Ćwiczyć może każdy. Ogólna sprawność, zdrowie i samopoczucie poprawią się dzięki regularnej praktyce.
RODZINA YANG
Yang Luchan (1799-1872), twórca stylu Yang, nauczył się tajczi u rodziny Chen, gdzie był zatrudniony jako służący. Osiągnął taką doskonałość w swojej sztuce walki, nazywanej stylem miękkim, że sam został mistrzem tajczi. Uczył najpierw w rodzinnym powiecie Yongnian, potem w Pekinie na dworze cesarza i w armii mandżurskiej. Drugie pokolenie mistrzów tajczi Yang to dwaj jego synowie: Yang Banhou (1837-1892) i Yang Jianhou (1839-1917). Obaj uczyli razem z ojcem w Pekinie. Trzecie pokolenie to syn Banhou’a Yang Zhaopeng (1872-1930) oraz synowie Jianhou’a Yang Shaohou (1862-1930) i Yang Chengfu (1883-1936), zwany Trzecim Mistrzem. Trzy pierwsze pokolenia mistrzów Yang ukuły podwaliny stylu, przekazywanego potem uczniom przez kolejnych potomków rodziny zarówno w Chinach jak i zagranicą. Yang Chengfu miał 4 synów. Yang Zhenming (1911-1985), Yang Zhenji (1921-2007), Yang Zhenduo, (1926-2020) i Yang Zhenguo (ur. 1928) to czwarte pokolenie rodziny Yang. Powinowaty i sekretarz Yang Chengfu, Fu Zhongwen (1903-1994) był także kontynuatorem stylu rodziny Yang. Stylu tego uczą dziś w Chinach i poza Chinami potomkowie Yang Zhaopenga i Yang Chengfu z czwartego, piątego i szóstego pokolenia, ich uczniowie oraz rodzina i uczniowie Fu Zhongwena. Spuściznę Yang Zhenduo, 90-letniego seniora rodu zamieszkałego w Taiyuan, przejmuje obecnie jego wnuk Yang Jun, nauczający w USA i Europie, oraz jego brat Yang Bin w Chinach. Należą do szóstego pokolenia rodu. To właśnie linia przekazu stylu Yang, który pragnę rozpowszechniać w Polsce.
Mistrz Yang Jun (ur. 1968) uczy tradycyjnego stylu rodziny Yang tak, jak uczył go w swych późnych latach życia Yang Chengfu. Nauczane przez niego formy to: pełna forma ręczna 103 ruchów oraz skrócone – 49 (konkursowa), 16 i 13 ruchów; forma 67 kroków z mieczem, forma 13 kroków z szablą i pchające dłonie. Mieszka z rodziną w Seattle, gdzie prowadzi regularne zajęcia tajczi stylu rodziny Yang. Oprócz tego jeździ po całych Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i innych krajach obu Ameryk, prowadząc seminaria w lokalnych ośrodkach, zwanych w skrócie Centrami Yang Chengfu. Co roku odwiedza też Europę i prowadzi seminaria w tutejszych Centrach Yang Chengfu. Yang Jun nauczył się tajczi od swego dziadka Yang Zhenduo, który był bardzo surowym i wymagającym nauczycielem. Najstarszego wnuka wybrał na swego następcę i konsekwentnie pilnował, żeby ten nie poszedł w życiu inną drogą. Dziś Yang Jun głośno wyraża swą wdzięczność dla surowego dziadka za to, że może dzielić się z ludźmi z całego świata piękną tradycją rodziny Yang. Mimo, że mieszka w USA, jest zakochany w Chinach, kulturze, historii i mitologii swej ojczyzny, do której jeździ bardzo często. Na seminariach opowiada mnóstwo ciekawych rzeczy związanych z dziejami tajczi, dawnymi władcami, mitami i legendami swego kraju. Jest bardzo zaangażowany w to, co robi. Jego metody nauczania, w których też wzoruje się na dziadku, są precyzyjne, klarowne i przyjazne uczniom. Na zajęciach jest zawsze atmosfera pełna radości i ciepła, którymi promieniuje Mistrz, zawsze chętny każdemu pomóc i odpowiedzieć na każde, nawet najbłahsze pytanie. Warto zajrzeć na stronę Międzynarodowego Stowarzyszenia Tajcziczuan Stylu Yang (obok w LINKACH), i poznać wirtualnie aktualnego głównego spadkobiercę tradycji tajczi stylu Yang.
Zasady tajczi rodziny Yang
(z książki „Tajczi bez tajemnic”, Warszawa 2007)
Wypracowane i od wieków konsekwentnie stosowane zasady praktyki tajczi musiały kiedyś zostać uporządkowane i opublikowane. Trudno dziś dociec, kto dokonał tego pierwszy. Już Zhang Sanfeng wypracował podstawowe zasady wewnętrznej sztuki walki neijia, a nawet przypisuje mu się autorstwo tekstu na ten temat. Jeśli chodzi o rodzinę Yang, duży wkład w sformułowanie podstaw teoretycznych tajczi miał Yang Chengfu. Na początku XX wieku panowała w Chinach ogólna tendencja do kodyfikowania tradycji sztuk walki. Informacje trzymane dotąd w tajemnicy bądź przekazywane jedynie wybranym uczniom zaczęto spisywać i wydawać w formie publikacji drukiem. Książki na temat stylów wewnętrznych: xingyiquan, baguazhang i taijiquan zaczęły się ukazywać w Chinach począwszy od drugiej dekady XX wieku (Sun Lutang, Xiu Yusheng, Chen Weiming). Również zasady stylu Yang doczekały się swego publicznego ogłoszenia w dwóch książkach: Chen Weiminga Taijiquan shu (Sztuka tajczi), wydanej w 1925 roku, oraz Yang Chengfu Taijiquan tiyong quanshu (Kompletne zasady i zastosowania tajczi), wydanej na początku lat 1930.
Był to kamień milowy w nowoczesnym rozwoju sztuki tajczi. Publikacje te, ilustrowane fotografiami samego mistrza Yanga wykonującego poszczególne ruchy oraz opatrzone komentarzem, były prekursorami współczesnych podręczników metodyki nauczania tajczi, jakich obecnie w Chinach jest wielki wybór. Krótki zbiór ogólnych uwag na temat praktyki tajczi, usystematyzowany w dziesięciu punktach i określany jako zasady, jest do dziś podstawowym kanonem i punktem odniesienia dla mistrzów, nauczycieli i uczniów stylu rodziny Yang. Oto same zasady i ich omówienie. Dla porównania przytoczone są cytaty z klasyków filozofii taoistycznej.
Głowa cały czas naturalnie prosta i uniesiona
Nie znaczy to, że trzeba ją tak trzymać na siłę, usztywniając szyję. To spowodowałoby zablokowanie przepływu energii. Głowa jest po prostu naturalnym przedłużeniem linii kręgosłupa i pozostaje tak w naturalny sposób, przy wyciągniętej lecz rozluźnionej szyi, jakby była zawieszona na lince za czubek głowy. Nie trzeba wkładać specjalnej siły w utrzymywanie głowy prosto. Chodzi przede wszystkim o to, by nie schylać jej ani w przód, ani w tył, ani na boki.
Uniesienie fizyczne wyraża się wewnętrznie uniesieniem ducha (shen). Głowę, a więc i umysł, ma cechować lekkość, wrażliwość i czujność, co jest niezbędne do walki, ale także i do należytego skupienia się oraz koncentracji na tym, co robimy. Dzięki temu możemy prawidłowo wykonać wszystkie ruchy formy we właściwej kolejności. Jasny umysł góruje nad całością, kontroluje w pełni rozwój sytuacji i każde nasze działanie.
Gdy głowa i szyja są zrelaksowane, twarz staje się również zrelaksowana i pogodna, a wzrok spokojny i uważny.
- Jeżeli scalisz świadomość i skoncentrujesz myśl, duch zamieszka w tobie. (Zhuangzi)
Klatka piersiowa nieco zapadnięta, a plecy naturalnie zaokrąglone
W takiej pozycji energia czi może spływać do tantien, a plecy są mocne. Byłoby to niemożliwe przy wypchnięciu klatki piersiowej do przodu i usztywnieniu pleców. Wtedy energia zostałaby zablokowana w klatce piersiowej, a środek ciężkości ciała przesunąłby się do góry: górna część ciała przyjęłaby stan ciężkości, a dolna lekkości, co utrudniałoby utrzymanie równowagi ciała.
- Ciężkość (i powaga) leżą u podstaw lekkości. (Laozi)
Talia rozluźniona
Talia kieruje całym ciałem. Gdy jest rozluźniona, obie nogi są silne i stabilnie utrzymują dół ciała. Talia zapoczątkowuje każdy zwrot ciała między pustką a pełnią, wycofaniem a podaniem. Siła podczas wykonywania formy bierze się z talii i nóg. Trzeba tu zaznaczyć, że pojęcie „talia” dla Chińczyka to nie jest dokładnie odpowiednik naszego pasa. Talia w tajczi znajduje się z tyłu nad biodrami i obejmuje kręgi lędźwiowe kręgosłupa, które są właściwym punktem zapoczątkowującym skręt tułowia. A więc to kręgosłup lędźwiowy ma być rozluźniony podczas ćwiczenia tajczi. Dzięki temu odzyskujemy jego ruchomość w odcinku talii, co jest błogosławieństwem dla całego naszego zdrowia.
- Jeżeli drzewo jest zbyt sztywne, to zostaje złamane. (Laozi)
Rozróżnienie pełności i pustki
Najważniejsza reguła, której należy przestrzegać trenując tajczi, to wyraźne odróżnianie tzw. pełności i pustki. Gdy ciężar ciała zostaje przeniesiony na jedną nogę, w tej nodze jest pełność, a w drugiej pustka. Gdy nad tym nie panujemy, tracimy stabilność, a krok staje się niepewny i ciężki. W praktyce oznacza to, że dopiero gdy jedna noga przejmie na siebie pracę utrzymania ciała, druga może unieść się, przesunąć, wykonać jakiś ruch, a więc nie da się np. wygodnie skręcić stopy, jeśli noga jest w pełni obciążona. Trzeba ją odciążyć, dać jej trochę pustki. Tu tkwi tajemnica lekkości i zwinności kroków na dobrze zakorzenionych stopach.
Przenoszenie od pustki do pełności i na odwrót musi być zgodne z równowagą ciała, czyli wyważone jak jin i jang. Zasadę tę najlepiej obrazują kroki, ale odnosi się ona do całego ciała i rąk. Pustka to jin, miękkość, wycofanie; pełność to jang, twardość, działanie. Pełność i pustka cały czas przechodzą płynnie jedna w drugą. W każdej pełności tkwi zapowiedź pustki i na odwrót. Koło tajczi cały czas obraca się, nieustannie zmieniają się proporcje pełności i pustki. Przeanalizować te proporcje można jedynie zatrzymując się na chwilę w ruchu podczas treningu techniki. Natomiast wykonując formę, w bezruchu znajdujemy się tylko na początku i na końcu – w pozycji „Przygotowanie”.
- Krzywe staje się prostym. Puste staje się pełnym. (Laozi)
Barki i łokcie opadają w dół
Podczas ćwiczenia tajczi cały czas barki są rozluźnione i opuszczone a łokcie ciężkie, opadające. Dzięki temu nasze czi może opaść w dół. Łączy się to z rozluźnieniem klatki piersiowej (zasada 2). Obie te zasady mają na celu utrzymanie stanu ciężkości w dolnej części ciała, a lekkości w górnej. Jest to ważne w sztukach walki, bowiem zapewnia odpowiednią stabilność. Jest ona również konieczna do dobrego wykonania formy tajczi – bez tracenia równowagi czy chwiania się. Jednak nie oznacza to, że trzeba na siłę ciągnąć barki i łokcie w dół. To powodowałoby również ich napięcie, a w rezultacie zmęczenie. Puszczając barki i łokcie należy pamiętać o pozostawieniu luzu pod pachami, tzn. ramiona nie są „przyklejone” do tułowia lecz trochę od niego odsunięte.
- Kto wspina się na palce, nie stoi [mocno na ziemi]. (Laozi)
Używanie umysłu a nie zewnętrznej siły
Całe ciało jest rozluźnione, bez napięć blokujących krążenie krwi, a także przepływ czi przez meridiany. Gdy czi może płynąć swobodnie, bez przeszkód, prowadzone umysłem i wolą popłynie tam, gdzie je skierujemy, bo czi zawsze płynie tam, gdzie każe umysł. Stąd bierze się siła wewnętrzna, dużo większa niż powierzchowna siła fizyczna. Intencja rodzi działanie, miękkość rodzi twardość.
Jeśli ciało samo sobie nie przeszkadza, potrafi zrobić wszystko, co wymyślił umysł, a niemożność wykonania formy prawidłowo wynika z napięcia ciała. Gdy używamy tylko mechanicznej, zewnętrznej siły, myśl podąża za ciałem lub zgoła za czymś zupełnie nie związanym z tym, co robimy. Gdy używamy umysłu, ciało podąża za myślą. Można zrobić sto wymachów rąk do przodu, nie poświęcając im prawie żadnej uwagi, a nawet z kimś rozmawiając. Nie jest to tajczi. Jedno uniesienie rąk przed siebie na początku formy tajczi angażuje umysł w 100 %. Umysł prowadzi ręce, jest zajęty, skupiony. Musi jednocześnie wyznaczać ruch i kontrolować jego przebieg. Nie da się myśleć o czymś innym ani rozmawiać. To jest tajczi.
- Osiąga swój cel, ale nie stosuje przy tym siły. (Laozi)
Górna i dolna część ciała działają w jedności
Energia czi płynie nieustająco z zakorzenionych w ziemi stóp przez nogi, do talii (lędźwi), jest kontrolowana przez talię i za pośrednictwem jednego ciągu: plecy-barki-ramiona – wyrażana przez dłonie. Ruchy stóp, talii, dłoni i oczu są ze sobą zsynchronizowane. Jeśli choć jedna część ciała nie jest skoordynowana z resztą, powstaje dysharmonia. Gdy ciało pracuje w jedności, staje się mocne jak skała. Im bardziej się zrelaksujemy, tym bardziej ciało jest spójną jednością.
- Mędrzec obejmuje Jedność i czyni ją miarą dla wszystkiego pod niebem. (Laozi)
Połączenie w jedność wewnętrznego i zewnętrznego
Za każdym ruchem zewnętrznym ciała kryje się wewnętrzna idea tego ruchu w umyśle. Tajczi oznacza pełną zgodę pomiędzy ciałem a umysłem i duchem praktykującego, rozwija wszystkie te aspekty: rośnie siła ducha, sprawność umysłu i ciała, energia krąży bez zakłóceń, wychodzimy poza własne ograniczenia.
- Duch i ciało stanowią jedność i mogą (tak trwać) nie rozdzielając się. Laozi
Nieprzerwana ciągłość
Ruchy ćwiczącego tajczi są płynne i przechodzą jeden w drugi bez zatrzymywania się. Ruch jest jak płynąca bez końca rzeka, jak snująca się nieprzerwanie nić. Siła wewnętrzna utrzymuje się na stałym wysokim poziomie dzięki nieprzerwanemu krążeniu czi, prowadzonej umysłem zjednoczonym z ciałem. Ruch nie ustaje dotąd, aż dopełni się cykl, a wtedy może znów zacząć płynąć od początku.
- Tao oznacza nieskończone [trwanie]. (Laozi)
Szukanie spokoju w ruchu
Podczas gdy ciało jest cały czas w ruchu, umysł pozostaje spokojny i skoncentrowany. Poszukujemy bezruchu w ruchu i znajdujemy go w wewnętrznym spokoju. Spokój równoważy ruch i pozwala zachować czi. Im wolniejsze ruchy, tym spokojniejszy i dłuższy oddech. Ćwiczący nie męczy się, nie przyspiesza się jego puls, nie traci oddechu.
- Poprzez ruch [i zmiany] stopniowo spokój się zrodzi. (…) [Bezruch] i spokój sprawują władzę nad poruszeniem. (Laozi)
W późniejszej publikacji Yang Chengfu wymienione są jeszcze trzy zasady: skierowanie czi do tantien, połączenie umysłu i czi oraz zjednoczenie ruchu i bezruchu. To ostatnie zbliża praktykującego tajczi do stanu pełnej harmonii jin i jang.
- Jeżeli uspokoisz ciało i zjednoczysz swoją uwagę, spłynie na ciebie harmonia nieba. (Zhuangzi)
FORMY
TRADYCYJNA FORMA PEŁNA
103 RUCHY
>>Yang Jun – cała forma na DVD
- Przygotowanie
- Początek
- Łapanie wróbla za ogon [odparcie ataku na lewo, odparcie ataku na prawo, cofnięcie, nacisk, pchnięcie,]
- Pojedynczy bat
- Uniesienie rąk i wykrok
- Biały żuraw rozkłada skrzydła
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Granie na lutni
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Osłona prawego kolana i pchnięcie
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Granie na lutni
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Pozorne zamknięcie
- Skrzyżowanie rąk
- Objęcie tygrysa i powrót w góry
- Pięść pod łokieć
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (prawą ręką)
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (lewą ręką)
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (prawą ręką)
- Ukośny lot
- Uniesienie rąk i wykrok
- Biały żuraw rozkłada skrzydła
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Igła na dnie morza
- Wachlarz do tyłu
- Obrót ciała i rąbnięcie pięścią
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Krok w przód i łapanie wróbla za ogon
- Pojedynczy bat
- Ręce jak chmury (1)
- Ręce jak chmury (2)
- Ręce jak chmury (3)
- Pojedynczy bat
- Poklepanie konia
- Wymach stopy w prawo
- Wymach stopy w lewo
- Obrót ciała i kopnięcie lewą piętą
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Osłona prawego kolana i pchnięcie
- Wejście i uderzenie w dół
- Obrót ciała i rąbnięcie pięścią
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Kopnięcie prawą piętą
- Uderzenie tygrysa w lewo
- Uderzenie tygrysa w prawo
- Obrót ciała (z powrotem) i kopnięcie prawą piętą
- Dwie pięści uderzają w uszy
- Kopnięcie lewą piętą
- Obrót ciała i kopnięcie prawą piętą
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Pozorne zamknięcie
- Skrzyżowanie rąk
- Objęcie tygrysa i powrót w góry
- Skośny pojedynczy bat
- Rozdzielanie grzywy dzikiego konia – na prawo
- Rozdzielanie grzywy dzikiego konia – na lewo
- Rozdzielanie grzywy dzikiego konia – na prawo
- Łapanie wróbla za ogon
- Pojedynczy bat
- Piękna pani przewleka czółenko
- Łapanie wróbla za ogon
- Pojedynczy bat
- Ręce jak chmury (1)
- Ręce jak chmury (2)
- Ręce jak chmury (3)
- Pojedynczy bat
- Zejście (węża) w dół
- Złoty kogut stoi na lewej nodze
- Złoty kogut stoi na prawej nodze
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (prawą ręką)
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (lewą ręką)
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (prawą ręką)
- Ukośny lot
- Uniesienie rąk i wykrok
- Biały żuraw rozkłada skrzydła
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Igła na dnie morza
- Wachlarz do tyłu
- Obrót ciała, biały wąż wyrzuca język
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Krok w przód i łapanie wróbla za ogon
- Pojedynczy bat
- Ręce jak chmury (1)
- Ręce jak chmury (2)
- Ręce jak chmury (3)
- Pojedynczy bat
- Poklepanie konia (z góry) z wysunięciem dłoni
- Skrzyżowanie i kopnięcie
- Krok w przód i cios w krocze
- Krok w przód i łapanie wróbla za ogon
- Pojedynczy bat
- Zejście (węża) w dół
- Wykrok i siedem gwiazd
- Krok w tył i jazda na tygrysie
- Obrót ciała i wymach lotosowy
- Napięcie łuku i zastrzelenie tygrysa
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Pozorne zamknięcie
- Skrzyżowanie rąk
- Zakończenie
- Powrót do pozycji wyjściowej.
FORMA SKRÓCONA 13 RUCHÓW
Instruktorzy, Włochy przed Colloseum (głos YJ)
Przygotowanie
- Początek
- Ręce jak chmury
- Pojedynczy bat
- Pięść pod łokieć
- Biały żuraw rozkłada skrzydła
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Granie na lutni
- Poklepanie konia z wysunięciem dłoni
- Obrót ciała i rąbnięcie pięścią
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Łapanie wróbla za ogon
- Skrzyżowanie rąk
- Zakończenie
Powrót do Przygotowania
FORMA 22 (ESSENTIAL FORM)
>> Yang Jun – autor nowej formy
https://youtu.be/wUvu_FkncW0
Przygotowanie
- Początek
- Łapanie wróbla za ogon
- Rozdzielanie grzywy dzikiego konia – na lewo
- Piękna pani przewleka czółenko (prawo, lewo)
- Osłona (prawego) kolana i pchnięcie
- Złoty kogut stoi na jednej nodze (lewej, prawej)
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (prawą, lewą ręką)
- Poklepanie konia (z góry) z wysunięciem dłoni
- Wymach stopy prawej
- Kopnięcie lewą piętą
- Dwie pięści uderzają w uszy
- Krok w tył, igła na dnie morza
- Ręce jak chmury (w miejscu)
- Pojedynczy bat/ Zejście (węża) w dół
- Wykrok i siedem gwiazd
- Krok w tył i jazda na tygrysie
- Obrót ciała i wymach lotosowy
- Napięcie łuku i zastrzelenie tygrysa
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Pozorne zamknięcie
- Skrzyżowanie rąk
- Zakończenie
Powrót do pozycji wyjściowej
FORMA Z MIECZEM 67
1. Przygotowanie
2. Otwarcie
3. Okrążenie księżyca trzema kołami
4. Wielka Niedźwiedzica
5. Jaskółka pije wodę
6. Blok i cięcie w prawo
7. Blok i cięcie w lewo
8. Mała Niedźwiedzica
9. Jaskółka wraca do gniazda
10. Kot łapie mysz
11. Feniks unosi głowę
12. Osa wlatuje do jaskini
13. Feniks rozkłada prawe skrzydło
14. Mała Niedźwiedzica
15. Feniks rozkłada lewe skrzydło
16. Zarzucanie wędki
17. Lecący smok (w prawo)
18. Lecący smok (w lewo)
19. Lecący smok (w prawo)
20. Objęcie księżyca
21. Ptak wlatuje do lasu
22. Czarny smok macha ogonem
23. Zielony smok wyskakuje z wody
24. Lotos kręci się na wietrze
25. Lew potrząsa głową (w lewo)
26. Lew potrząsa głową (w prawo)
27. Tygrys zakrywa głowę
28. Dziki koń skacze przez wąwóz
29. Powstrzymanie rumaka
30. Igła kompasu na południe
31. Trzepanie na wietrze (w lewo)
32. Trzepanie na wietrze (w prawo)
33. Trzepanie na wietrze (w lewo)
34. Pchanie czółna
35. Lot komety
36. Niebiański koń
37. Unoszenie zasłony
38. Koło wozu (w lewo)
39. Koło wozu (w prawo)
40. Jaskółka niesie w dziobie grudki ziemi
41. Rok rozkłada skrzydła
42. Łowienie księżyca na dnie morza
43. Koło do morza
44. Nosorożec ogląda księżyc
45. Polowanie na dzikie gęsi
46. Zielony smok pokazuje szpony
47. Feniks rozkłada oba skrzydła
48. Krok i zablokowanie (w lewo)
49. Krok i zablokowanie (w prawo)
50. Polowanie na dzikie gęsi
51. Biała małpa trzyma owoc
52. Opadające płatki kwiatów (w prawo)
53. Opadające płatki kwiatów (w lewo)
54. Opadające płatki kwiatów (w prawo)
55. Opadające płatki kwiatów (w lewo)
56. Opadające płatki kwiatów (w prawo)
57. Piękna pani przewleka wrzeciono
58. Biały tygrys macha ogonem
59. Tygrys zakrywa głowę
60. Ryba skacze przez bramę smoka
61. Czarny smok owija się wokół słupa (w lewo)
62. Czarny smok owija się wokół słupa (w prawo)
63. Wróżka pokazuje drogę
64. Kadzidło dla niebios
65. Kwiaty śliwy na wietrze
66. Pokazywanie tabliczki
67. Powrót miecza do pozyzji początkowej