Aby zbudować w ciele siłę, ludzie ćwiczą na siłowni podnoszenie ciężarów.
Aby uelastycznić ciało, ćwiczą jogę.
Aby uzdrowić ciało, odwiedzają lekarzy.
Aby wzmocnić układ krążenia, biegają.
Aby uspokoić umysł i osiągnąć wewnętrzny stan równowagi, uprawiają medytacje.
Aby poprawić myślenie, stosują techniki doskonalenia umysłu.
Regularna praktyka tajczi daje to wszystko – i dużo więcej – bez wielkiego wysiłku.
TAJCZI RODZINY YANG w POLSCE
WAŻNE LINKI
THE YANG FAMILY TAICHI in POLAND
Strona www rodziny Yang
杨 氏 太 极 拳 在 波 兰

https://yangfamilytaichi.com/
Tu znajdziesz pełną informację o historii i mistrzach stylu Yang, obecnych centrach, seminariach i innych wydarzeniach, a także wykazy ruchów w poszczególnych formach tajczi rodziny Yang – ręcznych i z bronią – po angielsku i po chińsku.
Kanał na You Tube: yangfamilytaichi
Filmy instruktażowe Mistrza Yang Juna.
▪▪▪
Strona na Facebooku: Tajczi rodziny Yang w Polsce
DZIEJE TAJCZI
Chińskie sztuki walki dzielą się na style zewnętrzne, twarde waijia i wewnętrzne, miękkie neijia. W obu tych głównych odmianach istnieją tzw. formy, czyli ułożone przez mistrzów sekwencje ruchów, często opartych na obserwacji naturalnych ruchów zwierząt. Na tych ostatnich wzorowały się najstarsze ćwiczenia fizyczne stosowane w Chinach. Dawne style walk powiązane były z klasztorami chińskimi. Wśród zewnętrznych stylów walki największą popularność zdobyło sobie kung fu, powstałe w buddyjskim klasztorze Shaolin, pierwotnie jako gimnastyka dla gnuśniejących mnichów, potem stosowane do obrony przed licznymi w tamtych czasach bandytami.
Za twórcę wszystkich stylów wewnętrznych tajczi uważa się Zhang Sanfenga. Ten żyjący na przełomie XIII i XIV wieku mnich wycofał się z życia publicznego do klasztoru taoistycznego pośród szczytów Wudang Shan i tam rozwinął styl walki oparty na filozofii taoizmu i pracy z energią czi (qi). Prawdopodobnie m. in. z tego stylu, obecnie odtworzonego i znów nauczanego w Wudang, wyewoluowały w późniejszych stuleciach kolejne style klanów chińskich: Chen w XVII wieku, Yang i Wu Hao w XIX wieku, oraz Wu i Sun na przełomie XIX i XX wieku. Protoplastą najliczniej uprawianego dziś na całym świecie tajczi stylu Yang był Yang Luchan. Tradycyjna forma rodziny Yang to forma spokojna, dostojna i pełna gracji, dostosowana przez mistrzów pierwszej i drugiej generacji dla potrzeb dworu cesarskiego w Pekinie, gdzie jej osobiście nauczali.
W latach 1950. rząd ChRL uporządkował chińskie sztuki walki. Stworzono wiele form uproszczonych (np. forma 24 ruchów) i sportowych. Ćwiczy się je dla celów zdrowotnych. Zbadano naukowo korzyści dla zdrowia płynące z praktyki tajczi, a także czikungu, czyli chińskich ćwiczeń oddechowych i leczniczych. Odkrył je cały świat. Obecnie w Chinach, po latach lansowania krótkich form sportowych i masowych, znów doceniono zalety pełnej formy i jest ona coraz częściej ćwiczona przez Chińczyków w parkach. Na fali mody na filmy o sztukach walki współcześni mistrzowie wracają do uczenia zastosowań ruchów tajczi w walce, zwanych aplikacjami. Powszechnie jednak dalej uprawia się tajczi przede wszystkim dla zdrowia.
Optymalny czas wykonywania formy tradycyjnej (20-30 minut) umożliwia wejście w stan pełnego skupienia i harmonijnej współpracy z własnym ciałem. Nauka długiej formy wspaniale trenuje pamięć i poprawia umiejętność koncentracji. Nie jest wymagana specjalna kondycja fizyczna. Ćwiczyć może każdy. Ogólna sprawność, zdrowie i samopoczucie poprawią się dzięki regularnej praktyce.

RODZINA YANG
Yang Luchan (1799-1872), twórca stylu Yang, nauczył się tajczi u rodziny Chen, gdzie był zatrudniony jako służący. Osiągnął taką doskonałość w swojej sztuce walki, nazywanej stylem miękkim, że sam został mistrzem tajczi. Uczył najpierw w rodzinnym powiecie Yongnian, potem w Pekinie na dworze cesarza i w armii mandżurskiej. Drugie pokolenie mistrzów tajczi Yang to dwaj jego synowie: Yang Banhou (1837-1892) i Yang Jianhou (1839-1917). Obaj uczyli razem z ojcem w Pekinie. Trzecie pokolenie to syn Banhou’a Yang Zhaopeng (1872-1930) oraz synowie Jianhou’a Yang Shaohou (1862-1930) i Yang Chengfu (1883-1936), zwany Trzecim Mistrzem. Trzy pierwsze pokolenia mistrzów Yang ukuły podwaliny stylu, przekazywanego potem uczniom przez kolejnych potomków rodziny zarówno w Chinach jak i zagranicą. Yang Chengfu miał 4 synów. Yang Zhenming (1911-1985), Yang Zhenji (ur. 1921), Yang Zhenduo, (ur. 1926) i Yang Zhenguo (ur. 1928) to czwarte pokolenie rodziny Yang. Powinowaty i sekretarz Yang Chengfu, Fu Zhongwen (1903-1994) był także kontynuatorem stylu rodziny Yang. Stylu tego uczą dziś w Chinach i poza Chinami potomkowie Yang Zhaopenga i Yang Chengfu z czwartego, piątego i szóstego pokolenia, ich uczniowie oraz rodzina i uczniowie Fu Zhongwena. Spuściznę Yang Zhenduo, 90-letniego seniora rodu zamieszkałego w Taiyuan, przejmuje obecnie jego wnuk Yang Jun, nauczający w USA i Europie, oraz jego brat Yang Bin w Chinach. Należą do szóstego pokolenia rodu. To właśnie linia przekazu stylu Yang, który pragnę rozpowszechniać w Polsce.
Mistrz Yang Jun (ur. 1968) uczy tradycyjnego stylu rodziny Yang tak, jak uczył go w swych późnych latach życia Yang Chengfu. Nauczane przez niego formy to: pełna forma ręczna 103 ruchów oraz skrócone – 49 (konkursowa), 16 i 13 ruchów; forma 67 kroków z mieczem, forma 13 kroków z szablą i pchające dłonie. Mieszka z rodziną w Seattle, gdzie prowadzi regularne zajęcia tajczi stylu rodziny Yang. Oprócz tego jeździ po całych Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i innych krajach obu Ameryk, prowadząc seminaria w lokalnych ośrodkach, zwanych w skrócie Centrami Yang Chengfu. Co roku odwiedza też Europę i prowadzi seminaria w tutejszych Centrach Yang Chengfu. Yang Jun nauczył się tajczi od swego dziadka Yang Zhenduo, który był bardzo surowym i wymagającym nauczycielem. Najstarszego wnuka wybrał na swego następcę i konsekwentnie pilnował, żeby ten nie poszedł w życiu inną drogą. Dziś Yang Jun głośno wyraża swą wdzięczność dla surowego dziadka za to, że może dzielić się z ludźmi z całego świata piękną tradycją rodziny Yang. Mimo, że mieszka w USA, jest zakochany w Chinach, kulturze, historii i mitologii swej ojczyzny, do której jeździ bardzo często. Na seminariach opowiada mnóstwo ciekawych rzeczy związanych z dziejami tajczi, dawnymi władcami, mitami i legendami swego kraju. Jest bardzo zaangażowany w to, co robi. Jego metody nauczania, w których też wzoruje się na dziadku, są precyzyjne, klarowne i przyjazne uczniom. Na zajęciach jest zawsze atmosfera pełna radości i ciepła, którymi promieniuje Mistrz, zawsze chętny każdemu pomóc i odpowiedzieć na każde, nawet najbłahsze pytanie. Warto zajrzeć na stronę Międzynarodowego Stowarzyszenia Tajcziczuan Stylu Yang (obok w LINKACH), i poznać wirtualnie aktualnego głównego spadkobiercę tradycji tajczi stylu Yang.

FORMY
TRADYCYJNA FORMA PEŁNA
103 RUCHY
>>Yang Jun – cała forma na DVD
>>W wykonaniu Yang Juna (2015)
- Przygotowanie
- Początek
- Łapanie wróbla za ogon [odparcie ataku na lewo, odparcie ataku na prawo, cofnięcie, nacisk, pchnięcie,]
- Pojedynczy bat
- Uniesienie rąk i wykrok
- Biały żuraw rozkłada skrzydła
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Granie na lutni
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Osłona prawego kolana i pchnięcie
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Granie na lutni
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Pozorne zamknięcie
- Skrzyżowanie rąk
- Objęcie tygrysa i powrót w góry
- Pięść pod łokieć
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (prawą ręką)
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (lewą ręką)
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (prawą ręką)
- Ukośny lot
- Uniesienie rąk i wykrok
- Biały żuraw rozkłada skrzydła
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Igła na dnie morza
- Wachlarz do tyłu
- Obrót ciała i rąbnięcie pięścią
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Krok w przód i łapanie wróbla za ogon
- Pojedynczy bat
- Ręce jak chmury (1)
- Ręce jak chmury (2)
- Ręce jak chmury (3)
- Pojedynczy bat
- Poklepanie konia
- Wymach stopy w prawo
- Wymach stopy w lewo
- Obrót ciała i kopnięcie lewą piętą
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Osłona prawego kolana i pchnięcie
- Wejście i uderzenie w dół
- Obrót ciała i rąbnięcie pięścią
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Kopnięcie prawą piętą
- Uderzenie tygrysa w lewo
- Uderzenie tygrysa w prawo
- Obrót ciała (z powrotem) i kopnięcie prawą piętą
- Dwie pięści uderzają w uszy
- Kopnięcie lewą piętą
- Obrót ciała i kopnięcie prawą piętą
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Pozorne zamknięcie
- Skrzyżowanie rąk
- Objęcie tygrysa i powrót w góry
- Skośny pojedynczy bat
- Rozdzielanie grzywy dzikiego konia – na prawo
- Rozdzielanie grzywy dzikiego konia – na lewo
- Rozdzielanie grzywy dzikiego konia – na prawo
- Łapanie wróbla za ogon
- Pojedynczy bat
- Piękna pani przewleka czółenko
- Łapanie wróbla za ogon
- Pojedynczy bat
- Ręce jak chmury (1)
- Ręce jak chmury (2)
- Ręce jak chmury (3)
- Pojedynczy bat
- Zejście (węża) w dół
- Złoty kogut stoi na lewej nodze
- Złoty kogut stoi na prawej nodze
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (prawą ręką)
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (lewą ręką)
- Krok w tył i odepchnięcie małpy (prawą ręką)
- Ukośny lot
- Uniesienie rąk i wykrok
- Biały żuraw rozkłada skrzydła
- Osłona lewego kolana i pchnięcie
- Igła na dnie morza
- Wachlarz do tyłu
- Obrót ciała, biały wąż wyrzuca język
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Krok w przód i łapanie wróbla za ogon
- Pojedynczy bat
- Ręce jak chmury (1)
- Ręce jak chmury (2)
- Ręce jak chmury (3)
- Pojedynczy bat
- Poklepanie konia (z góry) z wysunięciem dłoni
- Skrzyżowanie i kopnięcie
- Krok w przód i cios w krocze
- Krok w przód i łapanie wróbla za ogon
- Pojedynczy bat
- Zejście (węża) w dół
- Wykrok i siedem gwiazd
- Krok w tył i jazda na tygrysie
- Obrót ciała i wymach lotosowy
- Napięcie łuku i zastrzelenie tygrysa
- Wejście, sparowanie, zablokowanie i uderzenie
- Pozorne zamknięcie
- Skrzyżowanie rąk
- Zakończenie
- Powrót do pozycji wyjściowej.