OBJAWIENIE W CHIŃSKIM PARKU

Będąc po raz pierwszy w Chinach wybrałam się rano do parku przy pekińskiej Świątyni Nieba w celu ujrzenia na własne oczy Chińczyków ćwiczących tam codziennie od wczesnych godzin porannych. To, co zobaczyłam, przeszło wszelkie moje wyobrażenia.

Niektórzy dopiero rozciągali nogi, opierając je o murek czy drzewo. To ulubiona rozgrzewka Chińczyków. Można przy tym pogawędzić ze znajomymi. Pomiędzy drzewami pływali w powietrzu pojedynczy tajczmeni, a na większych placykach ćwiczyły duże grupy, zwykle przez kogoś prowadzone. Niektórzy prowadzący wyglądali jak prawdziwi chińscy mistrzowie: długie, siwe brody, tradycyjne ubiory do tajczi. Odbywały się lekcje indywidualne i w małych grupkach. Gdzieniegdzie ktoś stał bez ruchu pod drzewem, wyciągając przed sobą ręce, jakby coś obejmował.

Wtedy nie wiedziałam jeszcze zbyt wiele o Chinach i chińskich tradycjach, o sztukach walki i chińskiej profilaktyce zdrowotnej stosowanej regularnie (tak, tak!) na co dzień.

Doznałam objawienia.

Natychmiast zapragnęłam przyłączyć się do nich i robić to samo przez całe życie. Zabrać to ze sobą do Polski, rozpowszechniać cudowny chiński zwyczaj. Myślę, że właśnie w tamtym momencie pokochałam Chiny. Myślę też, że nie ja jedna tak zareagowałam, i dzięki temu polskie parki w sezonie letnim coraz bardziej zapełniają się ćwiczącymi. Może jeszcze nie o wschodzie słońca i nie codziennie, ale z roku na rok jest nas coraz więcej.

Co można spotkać w chińskim parku? Prawie wszystko. Chiński park to miejsce zjawiskowe, to uczta dla ducha i ciała.

Po pierwsze, park sam w sobie jest urzeczywistnieniem idealnego piękna. Architektura krajobrazu w Chinach sięgnęła wyżyn kunsztu artystycznego. Każdy krok przynosi kolejne, fascynujące widoki, wycyzelowane i dopieszczone, a jednocześnie przyjazne ludziom. To nie są miejsca tylko do oglądania, lecz do używania, do korzystania z piękna natury uładzonej ręką człowieka. Zawsze jest na czym przysiąść, a nawet położyć się, schronić przed deszczem lub słońcem. Park chiński usiany jest przepięknymi altankami, sztucznymi grotami i wodospadami, ma zaciszne kąciki do odpoczynku, czytania czy medytacji. Zwykle są tam jakieś obiekty usługowe typu kawiarnia czy sklep. Nigdy nie ma problemu ze znalezieniem toalety. Ławek jest mnóstwo, a gdyby zabrakło, są jeszcze wygodne, duże kamienie i trawa. No, ale ludzi w parku też dużo, jak wszędzie w Chinach. Dla miłośników sztuki ogrodniczej taki park to wielka frajda – mogą go zwiedzać godzinami, podpatrując co przedniejsze pomysły i fotografując, co się da.

Druga rzecz, która nieodmiennie mnie zachwyca, to architektura budynków parkowych. Czy stare, czy nowe – zawsze w stylu chińskim. Chińskie dachy, malowane ściany i stropy, rzeźby i drobne ornamenty – orgia kształtów i kolorów, radość dla oczu i duszy. Już samo chodzenie po chińskim parku bardzo podnosi poziom hormonów szczęścia. 

Jednak najbardziej poruszyło moim jestestwem to, co w parku robią Chińczycy. Chyba łatwiej byłoby wyliczyć, czego nie robią, ale spróbuję:

Gimnastykują się na wszelkie sposoby. Można napotkać przeróżne formy czikungu, tajczi, wu shu – formy ręczne, z wachlarzem, mieczem, szablą, kijem i inną bronią, specjalną gimnastykę dla seniorów, tańce grupowe i w parach przy muzyce z magnetofonu lub megafonu (w większych parkach są specjalne boiska do tańca); oglądałam nawet panie trenujące taniec brzucha. Grają w chińską „miękką piłeczkę tajczi”, badmintona, krykieta, bilard i madżonga. Ćwiczą jogę na macie na środku żwirowanej alejki. Kopią „zośkę” i uprawiają wiele innych zajęć ruchowych. Mają też wszędzie przyrządy do gimnastyki, jakie  ostatnio pojawiły się i w polskich parkach, a nawet na osiedlach.

Biegają, chodzą do tyłu. Spacerują po ścieżkach z drobnych kamyczków, masując punkty refleksyjne stóp, robią sobie nawzajem masaż.

Uprawiają różne hobby na powietrzu: grają na instrumentach, śpiewają, recytują; wspólnie haftują lub dziergają.

Grupy przypadkowych widzów podziwiają kaligrafię chodnikową. Chińczycy wielkim pędzlem piszą wodą poematy, które po kilku chwilach wysychają, a ty uświadamiasz sobie ulotność wszystkiego w życiu.

Przytulają się do drzew i medytują pod nimi. Wyprowadzają na spacer ptaki w klatkach. Relaksują się na hamaku. Pływają łódkami po licznych i sporych parkowych jeziorkach.

I doprawdy nie pojmuję, na czym to polega, może to tylko sugestia, ale żeby nie wiem jaki smog i nie wiem jaki hałas panował w mieście, po wejściu do parku czujesz, że wdychasz czyste powietrze, słyszysz przepiękne ptasie świergoty i natychmiast ogarnia cię miły, relaksujący nastrój. Cóż, podobno miłość jest ślepa.

Mimo to obstaję przy tezie, że parki chińskie to miejsca zaczarowane.

Wtedy pierwszego dnia od razu zapytałam, czy mogę się przyłączyć do grupy ćwiczących. Ku memu pełnemu zaskoczeniu, Chińczyk, słysząc, jak rozmawiam z moją towarzyszką, zagadał do nas łamaną polszczyzną. Okazało się, że spory kawał czasu spędził w naszym kraju. To był bardzo dobry znak!

Spróbowałam z nimi tajczi, spróbowałam czikungu, pograłam w chińską piłeczkę. Potem, podczas kolejnych wizyt w Chinach, kiedy tylko mogłam, biegłam z rana do najbliższego parku i wykorzystywałam jego dobrodziejstwa na tzw. maksa. Podglądałam Chińczyków, uczyłam się od nich, trenowałam znane mi już formy tajczi i czikungu.

Chiński park stał się moją życiową inspiracją.

Było to w pierwszej dekadzie XXI wieku. Mamy dziś trzecią. Bardzo dawno nie byłam w Chinach. Mam nadzieję, że parki chińskie zachowały swój klimat i ostały się wszelkim technologicznym przemianom.

© Kaxia E. Kowalewska